เชื่อ อุทยานฯ ได้ข้อมูลคลาดเคลื่อน แค่ไม่อยู่บ้าน แต่ถูกเหมารวมว่าหนีกลับเข้าป่า ยอมรับ โดนหมายจับเปลี่ยนชีวิต ต้องอยู่อย่างหวาดระแวง ยืนยัน สู้ทวงคืนความยุติธรรม
นอกจากชาวกะเหรี่ยงบางกลอย 22 คน ที่ได้รับการปล่อยตัวชั่วคราว ออกจากเรือนจำกลาง จ.เพชรบุรี เมื่อวันที่ 7 มี.ค.2564 หากพิจารณาจากสิ่งที่เจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติแก่งกระจานได้ขออนุมัติศาลจังหวัดเพชรบุรี ออกหมายจับชาวกะเหรี่ยงบ้านบางกลอยข้อหาบุกรุก แผ้วถางป่า จะพบว่า ศาลได้อนุมัติหมายจับชาวบ้านในคดีนี้รวมทั้งหมด 30 คน นั่นหมายความว่า ยังมีชาวบ้านอีก 8 คนที่ยังไม่ถูกจับกุม ดำเนินคดี
The Active พูดคุยกับ แบละ ต้นน้ำเพชร ซึ่งเป็น 1 ในอีก 8 คนที่มีชื่อในหมายจับ เขามีอายุ 36 ปี เป็นลูกหลานของกะเหรี่ยงบางกลอย ซึ่งตัวเขาและพ่อแม่ ก็ถูกอพยพลงมาจากพื้นที่ทำกินเดิมที่บางกลอยบน ตั้งแต่ช่วงปี 2540 ปัจจุบันนี้ เขาและครอบครัวมีที่ดินทำกินอยู่ที่บางกลอยล่าง ประมาณ 4 ไร่ ปลูกมะนาว กล้วย และพืชผักอายุสั้นหลายชนิด
นอกจากทำเกษตร แบละ ยังเป็นครูสอนศาสนาคริสต์ ทุกวันหยุด เขาต้องรับผิดชอบสอนเด็ก ๆ ในชุมชนไม่น้อยกว่า 20 คน เพื่อให้รู้จักสื่อสารภาษากะเหรี่ยง สอนศาสนา รวมถึงสอนวิถีชีวิตความเป็นอยู่ตามวิถีวัฒนธรรมให้กับเยาวชนกะเหรี่ยงในพื้นที่บางกลอยล่าง
ดูเหมือนงานที่ แบละ ทำ จะสวนทางกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้รับกับสถานการณ์ล่าสุดที่ต้องตกเป็นผู้ต้องหา อยู่ภายใต้หมายจับข้อหาบุกรุกป่า ทั้งที่เขายืนยันมาตลอดว่า ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ จึงไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องกลับขึ้นไปทำกินที่บางกลอยบน แล้วเพราะเหตุใดเขาจึงต้องตกเป็นผู้ต้องหาบุกรุกป่าแบบนี้
“ผมงงมาก เมื่อรู้ว่าตัวเองจะถูกจับ เพราะมีหมายจับรวมอยู่กับชาวบ้านที่ขึ้นไปบางกลอยบน ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าหน้าที่จึงเอาผมเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ผมคิดว่าอุทยานฯ คงได้ข้อมูลที่คลาดเคลื่อน หรือไม่ก็ถูกกลั่นแกล้ง เพราะเท่าที่รู้ คือ ตลอดช่วงที่เจ้าหน้าที่ขึ้นมาสำรวจในชุมชน ตรงกับช่วงที่ผมไม่อยู่บ้านพอดี เขาก็คงคิดว่าผมหนีขึ้นไปบางกลอยบนเหมือนคนอื่น ๆ ตรงนี้ไม่ยุติธรรมกับผมเลย”
ในเวลานี้ แบละ เตรียมเข้ามอบตัวเพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับตัวเขาเอง แม้ที่ผ่านมายังไม่ได้ถูกจับกุม ถูกคุมขังเหมือนชาวบ้านอีก 22 คน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขา กระทบต่อวิถีชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะต้องอยู่อย่างหวาดระแวง และตั้งแต่ถูกออกหมายจับก็ไม่ได้กลับไปสอนเด็ก ๆ ในชุมชน ตอนนี้จึงเป็นห่วงพวกเขามาก
