“คนไร้บ้าน” ปากท้อง และวัคซีนโควิด-19

“ผมไม่คิดว่าจะมีวันนี้ คุณลองดูสิ แม้แต่แมวแต่หมาเรายังไม่เห็นเลย” หลังจากสร้างความคุ้นเคย ถามสารทุกข์สุกดิบเพื่อความไว้วางใจกันสักพัก ชายไร้บ้านที่อาศัยอยู่ริมถนนมากว่า 15 ปี ไม่รีรอที่จะโชว์รถซาเล้งของเขา หากเป็นค่ำคืนปกติ รถคันเก่งคันนี้ จะเต็มไปด้วยลังกระดาษ กระป๋อง และขวดต่าง ๆ จากร้านอาหาร ผับ บาร์ ในถนนข้าวสาร รายได้เดือนละ 9,000 บาท เป็นเรื่องที่ไม่ยากเกินความคาดหมาย ครึ่งหนึ่งเก็บออม อีกครึ่งหนึ่งส่งกลับบ้านต่างจังหวัดได้สบาย แต่การระบาดของโควิด-19 ทำให้ย่านเศรษฐกิจปิดตัวลงอัตโนมัติ
#ไร้งานไร้อาชีพ
“ถ้าข้าวสารไม่ปิด ผมอยู่ได้สบาย ผมพูดเลย
อาหารแห้งและของใช้จำเป็นต่าง ๆ ที่ผู้คนนำมามอบให้ หรือในวงการคนไร้บ้านเรียกกันว่า “ของชำร่วย”
“เงินจะกินข้าวยังไม่พอ ต้องจำใจคืนห้องเช่า”
3 คืนไร้บ้าน ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงห้องเช่า แต่ต้องยอมรับและอดทน
#แรงงานฝีมือดี
“ต้องนอนหนุนกระเป๋า อยู่แถวนี้มากว่า 2 เดือนแล้ว ไม่มีงาน ไม่มีเงิน”
ทั้งเรื่องปากท้อง ทั้งเรื่องสุขภาพและการเข้าถึงวัคซีนของคนไร้บ้าน อาจเป็นเพียงแค่ความฝันยามหลับตา
คนไร้บ้าน หรือคนที่ใช้ชีวิตในที่สาธารณะ ไม่ได้มีตัวตนแค่คนที่ใช้ชีวิตข้างถนนเพื่ออยู่ไปวัน ๆ

Author

Alternative Text
AUTHOR

ทัศนีย์ ประกอบบุญ

นักข่าวสายลุย เกาะติดประเด็นแล้วไม่มีปล่อย รักการเดินทาง หลงรักศิลปะบนรองเท้า และชอบร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจ

Alternative Text
PHOTOGRAPHER

วาสนา ไซประเสริฐ

ฝึกฝนการเป็นนักเดินทาง ทั้งการเดินทางภายในและภายนอก... ออกไปเห็นโลกที่ใหญ่ขึ้น เพื่อเห็นตัวเองเล็กลง